دوشیزه ترین نگاه

سر رفته ام از اتاقک بالایی

هر لحظه نفس می کشدم نجوایی

تنهایی من نشسته در تاریکی 

تاریکی من نشسته در تنهایی!

پارسا همت

از کتاب دوشیزه ترین نگاه

این قهوه ی بی شکر. به هم می زنمش

هر چیز نوشته ام قلم می زنمش

تاریکی بی کران و بی پایان را 

در مشت گرفته ام قدم می زنمش!

پارسا همت

از کتاب دوشیزه ترین نگاه

دنیای من است و غلظت بن بستش

وا مانده کلاف مبهمی در دستش

صندوقچه ای است سخت در اعماقم

بازش کردم نمی توانم بستش!

پارسا همت

از کتاب دوشیزه ترین نگاه

نه! هیچ کجا بدون هم جا نشدیم 

از هیچ شبی بدون هم پا نشدیم 

ساطور زدم میان تنهایی خویش 

گفتم دو نفر شدیم اما نشدیم!

پارسا همت

از کتاب دوشیزه ترین نگاه

مانند غریق و تخته در گردابیم

آویخته ایم از هم و برمی تابیم

من بالش نسبتا بزرگی دارم

شب ها بغلم می کند و می خوابیم!

پارسا همت

از کتاب دوشیزه ترین نگاه

زانو زده بود در خدایی که نداشت

می رفت به باد در هوایی که نداشت

در زندگی ام جا نشد این تنهایی 

بیرون زده از پنجره هایی که نداشت!

پارسا همت

از کتاب دوشیزه ترین نگاه